το μουλτιμπλέντερ

Όταν χαζεύεις τον άλλον ενώ τρώει, πίνει, καπνίζει, κοιμάται ή οδηγάει, καταλαβαίνεις τι πραγματικά νιώθεις.

Γύρισε τα ξημερώματα και το κορμί της φαινόταν να κουβαλάει ένα φορτίο βαρύτερο απ'το συνηθισμένο. Ακούμπησε την πλάτη της στη πόρτα και άφησε το σώμα της να πέσει πάνω στα γόνατα της. Το λευκό φόρεμα της είχε γεμίσει με ακανόνιστες μαύρες μουτζούρες. Από κάθε πλευρά των χεριών της, σκούπιζε μανιωδώς τα δάκρυα απ'τα μάτια της και έπειτα τα υγρά της χέρια πάνω στο ύφασμα του ρούχου της. Απ'το στόμα της δεν έβγαινε ίχνος φωνής. Ούτε καν το βουβό πνίξιμο του κλάματος, αυτό που ακολουθεί τα μάτια όταν τρέχουν σαν καταρράκτες και κάνει το στέρνο να κουνιέται σαν το λαχάνιασμα του σκύλου. Έμενε ακίνητη να σημαδεύει τον μπεζ τοίχο απέναντι της. Τα δάκρυα της κυλούσαν γρήγορα, μαύρα, χρωματιστά, που ο αδιάφορος τοίχος έμοιαζε να αλλάζει όψη μπροστά της, να γίνεται καμβάς για αυτά που ήθελε εκείνη να σχηματίσει. Ένα συγκρατημένο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.  Ξαφνικά έκλεισε τα μάτια και τινάχτηκε σε θέση άμυνας εμπρός στην εξώπορτα. -Άνοιξέεεεεε μου Λιζ. Θα τη σ

Τότε που ήμουν στην πρώτη σειρά και εσύ από πίσω μου για να με προστατεύεις το θυμάσαι;  Τότε που έπαιξε το Mardy Bum σε acoustic version το θυμάσαι;  Τότε έκλαψα. Θυμάμαι.  Γιατί και εσύ δεν αντέχεις το βλέμμα της απογοήτευσης μου. Γιατί και εσύ κάθε φορά που σου λέω οτι δεν νοιάζεσαι, φυσικά και νοιάζεσαι. Γιατί το μόνο που θέλεις είναι να σου χαμογελάω και να χαζολογάμε οι δυο μας. Γι'αυτό όταν το ακούω κλαίω. Γιατί είσαι εσύ. Εμείς.

Κοίτα μωρό μου, έφτασε ο καιρός. Εκείνα τα σαββατοκύριακα που περιμέναμε. Διαδρομές με τα πόδια. Να μαλώνουμε και να μου κάνεις έκπληξη. Μπύρες σε ταράτσες και βόλτες με καραβάκια. Να με γυρίζεις σπίτι μεθυσμένη και να παραπονιέσαι. Να λέω πράγματα που δεν πρέπει και να μη δίνεις σημασία. Να με εκνευρίζει που δεν δίνεις σημασία. Να πίνω αλκοόλ και εσύ όχι. Να αρρωσταίνω. Road trip με γέλιο, κλάμα, έρωτα. Συστάσεις άβολες.Να τρώω και να τρώω και να τρώω. Και να δακρύζω, όχι επειδή έτρωγα τόσο πολύ και να μουσκεύει το μπλουζάκι σου. Το πρώτο μας μπάνιο. Πολύ σινεμά, πολλή ρετσίνα. Παραλία Αρετσούς. Εξετάσεις. Πολλές εξετάσεις. Πήξαμε από εξετάσεις. Ισπανικά, Γερμανικά, Πανεπιστήμιο. Θέατρο. Να αγχώνεσαι για μένα. Να αγχώνομαι αν θα σ'αρέσει. Αστυνομικά σκηνικά. Πάλι καβγάδες. Αλλά πάλι αγάπη. Καλοκαιρινά σχέδια και εσύ να μου αγοράζεις παγωτό για να ηρεμήσω. Πάρτι από δω, πάρτι από εκεί. Να περνάμε όλη την μέρα στον καναπέ αλλά να μη βαριόμαστε. Να βλέπουμε ο,τι θρίλερ υπάρχει -αυτ

Απ'το πόσο και πως έχουν καπνιστεί τα τσιγάρα στις στάσεις των λεωφορείων αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικοί είμαστε.

Μου είπαν οτι το "για πάντα" δεν ισχύει. Είναι όμως κάτι φιλιά, μαγνήτες που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως είναι δυνατόν να χωριστούν αυτοί οι δυο πόλοι.

Θα πάρω την καρδιά μου, θα την κόψω κομματάκια, θα τη βάλω στο μπλέντερ και θα στη δώσω να την πιεις. Να μου πεις αν τελικά η αγάπη γεύεται.

Τα μόνα φθαρμένα (1) που αξίζει να κρατάμε στη ζωή μας είναι κάτι τζιν (2)   που πάνε και έρχονται στη μόδα. (*1) αισθήματα, άνθρωποι, καταστάσεις, πράγματα που ξεθώριασαν (*2) μπορεί και απ'τα άλλα τζιν για εκείνα τα βράδια που σκεφτόμαστε μήπως κάναμε λάθος

"Η κοιλιά σου κάνει κόκα κόλες". Να χορεύουμε αγκαλιά πριν γυρίσω σπίτι. Ένα πιάνο που ακούγεται απ'το διπλανό διαμέρισμα. Να μου λες πως μου σώζεις τη ζωή απ'τα αμάξια που πάνε να με πατήσουν, να σε παίρνει ο ύπνος στο σινεμά, να περιμένουμε στα κτελ. Να φεύγουμε μακριά απ'τη Θεσσαλονίκη, να μην ηρεμούμε, να με πονάει το κεφάλι μου και να με αγκαλιάζεις ακόμα περισσότερο. Να κοιμόμαστε σαν κουτάλι, να με βλέπεις πιο άσχημη από ποτέ και να συνεχίζεις να με φιλάς. Να βγαίνω με τις φίλες μου και να μεθώ, να σε ψάχνω, να φωνάζω στους δρόμους, να θυμώνεις. Να μου λες σ'αγαπώ και να ξεχνιούνται όλα. Να γελάμε μόνοι μας, να σχεδιάζεις τις μέρες μας όπως θέλω για να με δεις να χαμογελάω, να μη μ'ακούς, να σε παρατάω, να με καλείς και να πατάω "αγνόηση". Να κλείνουμε εισιτήρια, να έρχονται τα εισιτήρια. Να κάνεις τον καραγκιόζη και να με πιάνει νευρικό, μετά να μαλώνουμε να χωρίζουμε για δευτερόλεπτα και πάλι απ'την αρχή. Άβολες γνωριμίες, βόλτες σ

"αυτή τη στιγμή απουσιάζω παρακαλώ αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο" Εγώ είμαι. Σήμερα σκάλιζα τους ταξιδιωτικούς μου οδηγούς και θυμήθηκα που έλεγες, πως θέλεις, να με πάρεις μακριά από εδώ Οτι δεν μου ταιριάζει η σαπίλα αυτού του κόσμου. Τι σου είπα; Θυμάσαι το κόλπο μου; Σήκωσε τον αντίχειρα σου. Κλείσε τα υπόλοιπα δάχτυλά σου. Βάλε τον αντίχειρα σου απέναντι απ'το φεγγάρι. Κλείσε το ένα σου μάτι. Κλείσε και να μην κλέβεις. Δες το φεγγάρι που χάνεται μέσα στον αντίχειρά σου. Έτσι τα καταφέρναμε. Κάναμε το πιο μακρινό μας ταξίδι μέσα σε δευτερόλεπτα. Ανέξοδα. Το ταξίδι που σε κανένα οδηγό δεν υπάρχει. Συνειρμικές απογευματινές σκέψεις. Τα λέμε αργότερα. "αυτή τη στιγμή απουσιάζω παρακαλώ αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο"  Εγώ είμαι. Πέρασε πολύ η ώρα και αναρωτιόμουν γιατί δεν με πήρες ακόμα; Όταν δεις τα μηνύματα μου κάλεσε με. "αυτή τη στιγμή απουσιάζω παρακαλώ αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικ

Τέσσερις κρύες πατούσες, μπρούμυτα ξαπλωμένος ο ένας, ανάσκελα ο άλλος, αλλοπρόσαλλους χορούς σε στρώματα, σε μπάρες, σε γωνίες. Καβγάδες, πονηρά βλέμματα ανάμεσα σε κόσμο, ένα φιλί για καλημέρα, ένα για καληνύχτα. Ο ήχος της κοιλιάς μου σαν τενεκεδένιο κουτάκι αναψυκτικού, εσύ να χασμουριέσαι χωρίς το χέρι σου μπροστά. Δάκρυα, γέλια, φωνές, αγκαλιές, λόγια λόγια, λόγια. Λόγια που γίνονται πράξεις. Να κάθεσαι κάτω απ'το μπαλκόνι να περιμένεις τα ξημερώματα να δεις μια σκιά. Ο καπνός που βγαίνει απ'το τσιγάρο σου, να γαργαλιέσαι στα πλευρά. Να έχω τα ακουστικά σου, να σε πειράζει αλλά να μη το παραδέχεσαι, να το εκμεταλλεύομαι. Μια άβολη στιγμή που μετατρέπεται με ένα γέλιο. Φάρσες, πειράγματα, μια στημένη σκηνή στη βροχή, η αγωνία μας, καλοκαιρινά σχέδια, τα χέρια μου γεμάτα μελανιές, μια ανηφόρα για να σε αγγίξω, μια κατηφόρα γεμάτη ευχαρίστηση. Να είμαι φίλη σου, να μοιράζεσαι, να ακούω την αναπνοή σου. Ένα αμάξι με προσωπικότητα, μια μουσική σύνδεση, η αρχική αμφιβολία, η

Ποιος νοιάζεται που μπήκε το 2013; Όχι, εγώ. Ποιος θα γεμίσει τους τοίχους του με παράλογα resolutions για τη νέα χρονιά; Όχι, εγώ. Ποιος θεωρεί το 2013 τυχερή χρονιά; Όχι, εγώ. (Ποιος έχει μπερδέψει το enter στο πληκτρολόγιο με τη θέση της αφής στο laptop και κάνει απροσάρμοστες κινήσεις; Ναι, εγώ.) Ποιος έχει παραμείνει στο 2012; Έχουμε το κακό συνήθειο σαν ανθρώπινα όντα να σβήνουμε το παρελθόν τόσο άτσαλα και βιαστικά, που κάνουμε μέχρι και τη Θεοδωρίδου στην "κόκκινη γραμμή" να μοιάζει παιδούλα. Ακόμα δεν μπήκε ο νέος χρόνος και όπως πάντα του πλέκουμε το εγκώμιο για όσα "ελπίζουμε" οτι θα μας φέρει. Σιγά ρε φίλε, (αυτό το πατερναλιστικό πρέπει να το περιορίσω) μια βδομάδα έχει και ξαφνικά μου διέγραψες το '12 και έχεις ήδη στοιβάξει τις στιγμές σου στον σωρό των αναμνήσεων που μετράει και 10 έτη πίσω. Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε σας αλλά εγώ με την αλλαγή του χρόνου βρέθηκα πίσω στο καλοκαίρι. Καλά όχι κυριολεκτικά απ'την αλλαγή του