το μουλτιμπλέντερ

οι άνθρωποι που δε φοβούνται το θάνατο, κουβαλάνε  στο πετσί τους,  την ανατριχίλα του "θα πέθαινα για σένα" εσύ τι κουβαλάς στο δικό σου το πετσί;

| βάζουμε φωτιά στα μέσα μας για πλάκα | | για να αποσπάσουμε τις καρδιές μας απ'το να μας λείπουν για πάντα |  | αλλά για πάντα μου λείπει  αυτός |  --------------------------------------------------------------------------------- αν με ρωτήσεις τι κάνω θα σου απαντήσω, πως προσπαθώ να σε συγχωρήσω που δεν μου είπες χρόνια πολλά μεγάλο ζήτημα το έκανα στάσου, μπορώ να το διορθώσω να δες " χρόνια μου πολλά" σαν να μου το σχημάτισες εσύ αν με ρωτήσεις ξανά τι κάνω, θα σου απαντήσω πως προσπαθώ να σε ξεχάσω αλλά αυτό δεν διορθώνεται ακόμα

Πλέον δεν σε αναζητώ. Σε χαιρέτησα εκείνη την Παρασκευή. Θυμήσου γαμώτο. Προσπάθησα να την κάνω να διαρκέσει όσο περισσότερο γινόταν. Θυμήσου γαμώτο . Σταμάτησα το χρόνο. Ήθελα να μας παγώσω. Θυμήσου γαμώτο. Κάθε φορά που με συναντούσες δεν καταλάβαινες ο,τι κυλούσε η ώρα. Θυμήσου γαμώτο. Τρίωρα, τετράωρα μαζί. Μας απορροφούσαμε. Θυμήσου γαμώτο. Τα δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής ανάμεσα στα λόγια. Έμοιαζαν λες και οι δυο θέλαμε να εξομολογηθούμε. Η τελευταία φορά μαζί σου ήξερα πως είναι η τελευταία. Ήξερα πως θα ανακαλούσα τις κινήσεις σου, το βλέμμα σου, τα λόγια σου με κάθε μου σκέψη. Δεν σκόπευα να σε αποχαιρετήσω με ένα απλό "τα λέμε" εκείνο το απόγευμα. Είχα υπολογίσει να σου πω με έναν κάπως πιο πεζό τρόπο, ο,τι αναπνέω εντονότερα κοντά σου. Και κάπνιζα κάπνιζα, όσο μιλούσες κάπνιζα και ταυτόχρονα δούλευα τα λόγια μου. Αλλά πάντα στέκονταν στο στόμα μου και δάγκωνα τα χείλη άτσαλα. Μονάχα τότε αισθάνθηκα ο,τι όντως κάτι θα μετάνιωνα ειλικρινά. Και ενώ ήξερα, το ήξερα

Η Φλορ είχε επιστήσει την προσοχή στους φίλους τους, να μην έρθουν στο νοσοκομείο, έως ότου σταθεροποιηθεί η κατάσταση, προκειμένου να αποφευχθεί η περαιτέρω απ'την ήδη υπάρχουσα συναισθηματική φόρτιση. Σεβόταν τους γονείς της φίλης της και ως το μοναδικό άτομο μαζί με τον Νικ που γνώριζε την λεπτότητα της υπόθεσης, αποφάσισαν να προσποιηθούν ένα δήθεν αυτοκινητιστικό ατύχημα στους υπολοίπους, παρά την αυτοκτονία. Έτρεμε όμως στη στιγμή, που θα άκουγε απ'το στόμα των γονιών της Εστέλλας "γιατί να το κάνει αυτό το παιδί μου Φλορ, γιατί;". Και αυτό ακριβώς συνέβη, όταν άνοιξαν οι συρόμενες πόρτες του ασανσέρ στον τρίτο όροφο.  -Εστέεεελααααα, η μητέρα της σπάραζε απ'το βάθος της ψυχής της, τα μάτια της γυάλιζαν απ'το ασταμάτητο κλάμα και ο μόνος λόγος που κρατιόταν στα πόδια της, ήταν ο άντρας της ο Ζαν την βαστούσε απ'τα μπράτσα. Η Φλορ δεν ανταποκρινόταν. -Φλορ κοπέλα μου, πες μου τι είπαν οι γιατροί; που είναι το μωρό μου; ένας γιατρόοοος, η Σοφύ σ