Posts

Showing posts from June, 2014

game is on

Image
υπάρχουν θλιβεροί άνθρωποι. αυτοί που δεν σε πλησιάζουν. αυτοί που δεν σου αρπάζουν το χέρι. αυτοί που δεν σου λένε πόσο σε θέλουν. υπάρχουν θλιβεροί άνθρωποι. υπάρχουμε εγώ και εσύ τι πιο θλιβερό από δυο ανθρώπους, που δεν ξέρουν τι νιώθουν.

πιθανότητες

Image
ταλαντεύεσαι μεταξύ σωστού και λάθους, ρισκάρεις να χάσεις τα πάντα για να κερδίσεις το αβέβαιο, επειδή το θέλεις ή απλά γιατί νοστάλγησες να κολυμπάς μέσα του; ξέχασες και  σκούριασες και ποιος θα σε κρίνει  στο τι είναι λάθος και τι σωστό; γιατί δεν βουτάς; θέλεις να κρατήσεις τα πάντα ή φοβάσαι μη πνιγείς; μήπως δεν αντέχεις να δεις οτι τα πάντα δεν ήταν όσα νόμιζες; μήπως δεν αντέχεις να δεις οτι τα πάντα ήταν όσα νόμιζες; τι να σου πω, ζήσε και εσύ με την επιλογή σου και τις πιθανότητες. ας δώσει το χέρι της η άβυσσος να μας ρουφήξει-

προπαρασκευαστικά (μεγάλες ιστορίες αγάπης μέρος 7ο)

Μόλις ο πατέρας της Εστέλλας αντίκρισε τον Πιτ έτρεξε καταπάνω του σαν μανιασμένο ζώο. Ξέφυγε τόσο γρήγορα απ'την προσοχή του Νικ και σε δευτερόλεπτα είχε αρπάξει τον Πιτ απ'τα ρούχα. Τον χαστούκιζε, τον χτυπούσε άτσαλα όπου έβρισκε και ο Πιτ ακίνητος. Σαν να χρειαζόταν κάποιον να τον μαλώσει, σαν ένα παιδί που γύρισε γεμάτο χώματα σπίτι. Ο Ζαν φώναζε μανιασμένα "τι σου έκανε το παιδί μου κάθαρμα; τι;;;" και έμπλεκε τα δάκρυα με όσα νεύρα είχαν φουντώσει μέσα του.  Ο κόσμος απ'τον όροφο άρχισε να μαζεύεται τριγύρω και οι νοσοκόμες ήταν έτοιμες να ειδοποιήσουν τους υπεύθυνους αλλά ο Νικ τους έκανε νόημα πως το ελέγχει. Μπήκε ανάμεσα στους δυο άντρες και έσπρωξε τον Ζαν μακριά. -Σταματήστε κύριε Ζαν. Σας παρακαλώ δεν του αξίζει. -Αν το κοριτσάκι μου δεν αντέξει, θα τον σκοτώσω. Ακούς ρεμάλι; είπε και γύρισε ξανά στο μέρος του Πιτ. Θα σε σκοτώσω. Ο Πιτ δεν μπορούσε να κάνει βήμα. Είχε καρφώσει το βλέμμα του στη Φλορ. Τον κοιτούσε κατάματα μέσα από όλο αυτό τ

έχεις ένα ντεπόν;

Image
Το χαμόγελο της, της στρογγύλευε το πρόσωπο. Τα μάτια της έστεκαν ορθάνοιχτα και τα μαλλιά της έμοιαζαν λες και έλαμπε το φεγγάρι πάνω τους. Αδέξιες κινήσεις, δειλό συνοφρύωμα φρυδιών, χαχάνισμα απ'το βάθος του λάρυγγα της. Ίσιωνε νευρικά το φόρεμα της κάθε φορά που κατάπινε έντονα για να καλύψει τον ήχο της. Όταν δεν απασχολούσε τα χέρια της στα ρούχα της, άλλοτε έσφιγγε τα μπράτσα της, άλλοτε έπαιζε με τα δάχτυλα της. Διακριτά δάγκωνε τα χείλη της όταν ένιωθε πως κοκκίνιζε. Φοβόταν πως το ρουζ που είχε βάλει, δεν θα έφτανε για να καλύψει την ντροπή της απ'τα κολακευτικά του λόγια. Βλέμματα που γύριζαν στο χώρο, μα πάντα κατέληγαν να διασταυρώνονται έντονα και να μη ξεκολλάνε, μαγνητάκι και ψυγείο. Προμελετημένα αγγίγματα που φάνταζαν τυχαία και έκαιγαν παρά το άβολο τους. Και εκεί που της μιλούσε χάθηκε. Πάλι ερωτεύτηκε, σκέφτηκε. Σαν ίωση. Κάθε φορά τα ίδια συμπτώματα. Και θα παραμένω άρρωστη μέχρι να βρεθεί το παυσίπονο που θα με γιάνει; Μπορεί να αργήσει πολύ μπορε

σκιές

Image
Τις στιγμές που χάνεις τον εαυτό σου ψάξε εκεί που ήξερες οτι είσαι αληθινός και βρες μέσα απ'τις σκιές τα πρόσωπα που θα σου θυμίσουν τι αξίζεις.