Posts

Για όλους αυτούς τους τυπάδες

Image
{Στεναχωριέμαι που γράφω τόσο σπάνια αλλά είναι κάποιες μέρες που το μυαλό κινεί το χέρι γιατί ο κουβάς με όσα χωνεύεις ξεχειλίζει. Θες απλά να βγάλεις τις σκέψεις σου κάπου, όπου και να είναι αυτό και όποιος και αν είναι ο αποδέκτης. Πφφφ είναι το μόνο που σκέφτομαι και κατα βάθος παρακαλώ να έχω περισσότερο χρόνο και όρεξη να γράφω για όσα με κάνουν να αναστενάζω πφφφ.} Έχει χυθεί άπειρο μελάνι αλλά αυτό δεν αλλάζει εύκολα τον κόσμο. Δεν ξέρω πόσα κείμενα έχω διαβάσει, πόσες τοποθετήσεις και απόψεις, αν χωράνε απόψεις όταν δεν υπάρχει βίωμα και γνώση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Αναφέρομαι στο γυναικείο φόβο, το φόβο που θα νιώσεις σε διάφορες φάσεις της ζωή σου είτε γυρίζεις μόνη σου στο σπίτι ή απλά όταν κυκλοφορείς στο δρόμο. Αυτό το συναίσθημα που δεν αναγνωρίζει κανένα άλλο χαρακτηριστικό σου πέρα από το φύλο σου.  Με αφορμή την ανάρτηση μιας κοπέλας για το περιστατικό στη Νέα Σμύρνη , σκέφτομαι πόσο τυχερή και ετοιμοπόλεμη ήταν η συγκεκριμένη (νούμερο ένα κανόνας: κ

2020 in a nutshell...what else?

Image
Nutshells are very popular these days, so... My 2020 in a nutshell. I had big plans for this year. I was going to travel to Argentina, explore Tuscany and drink as much wine as my liver could handle, figure out my next career move, and - brace yourselves…take up kickboxing. LOL.   January seemed so normal, with all the usual mundane stuff;  hating myself for getting on the tube every day,  plumbing problems, rejections, pub crawls, mirror selfies, lots of eating, drinkin and delivery after drinking, a bank account crying out for help after all the unnecessary but much needed weekend spending just to “blow off steam after a hard week at work”, and whining about not having time to exercise or go out or have fun, though in hindsight I HAD. Pretty normal, duh. In February, I went back to Thessaloniki for my swearing-in ceremony for the Bar Association, closing the law chapter. I even had my own professional cards printed and handed out to 10 people. I didn’t understand it at the time, but

Όταν σβήνουν τα stories

Ξύπνημα, κινητό, γρήγορος έλεγχος των social media και σηκωνόμαστε από το κρεβάτι. Αυτές είναι οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος μου κάθε πρωί στο σώμα μου. Πόσο πιο γεμάτη ενέργεια θα ήταν η ημέρα μου -και πόσο πιο ανάλαφρο το ανέβα κατέβα σκάλες- αν αντί για το κινητό είχα την όρεξη να ανοίξω τα μάτια μου και να κάνω 100 squats παρά 100 scrolling downs στο instagram. Τα social media είναι υπεύθυνα για υψηλά επίπεδα κατάθλιψης. Και δεν το λέω εγώ, το λένε  οι φίλες μου -που διαβάζουν έρευνες και κάνουν τα πάντα να φαίνονται εμπεριστατωμένα. Θα μου πεις "ανακάλυψες τον κόσμο;". Όχι χρυσή μου. Έχουμε φάει τα social media με το κουτάλι. Περάσαμε την εποχή που ακόμα και για κατούρημα να πηγαίναμε έπρεπε κάτι ξύπνιο να ανεβάσουμε στο Twitter. Την άλλη εποχή του Facebook που οι περιγραφές "ΠΟΤΆΑΑΑΑΡΕΣ" έδιναν και έπαιρναν κάτω από φωτογραφίες. Μετά βέβαια έβγαινες με αυτούς που πίνανε τις "ΠΟΤΆΑΑΑΑΡΕΣ" και αντιλαμβανόσουν οτι στην πραγματικότητα ούτε τα ά

3.9

καμιά φορά, απ'αυτές τις φορές  που δεν θες να ακούς κανέναν, παίρνω το πιστολάκι απ'το ντουλάπι και το βάζω στο τέρμα, στο πιο δυνατό να μην ακούω τίποτα πέρα από αυτό μου μιλάει η μοναξιά μου οι άλλες φωνές βρίσκουν το τοίχος του  και τα δάκρυα μου αχ να βλεπες τι γρήγορα στεγνώνουν