έβαλε τα σεντόνια τους στο πλυντήριο στους εννενήντα μα δεν πατούσε το κουμπί δίσταζε το χέρι της, το μυαλό της, η ψυχή της, φοβόταν μήπως απ'το πλύσιμο ξεθωριάσουν και οι αναμνήσεις τους μαζί
τα δάκρυα που σου σκουπίζω, η μυρωδιά των ανακατεμένων σου μαλλιών, το ξεψύχισμα της ανάσας σου πριν κοιμηθείς, η ασφάλεια της αγκαλιάς σου, περνούν μπροστά μου σαν εικόνες απ'το ξεχασμένο μου view master. σε κάθε κλικ περιμένω πότε θα φτάσει το αεροπλάνο που θα σε ακουμπήσει στο κρεβάτι μου.
κάθε που ξεθώριαζε ένα pixel της ψυχής σου έψαχνες να βρεις που κρύφτηκε η ποίηση και όλα γίναν μάταια. την ξέχασες κάτω απ'τα σεντόνια έλα να με ζεστάνεις κρύωσα και εγώ.