#1


Τα μόνα φθαρμένα(1) που αξίζει να κρατάμε στη ζωή μας είναι κάτι τζιν(2) που πάνε και έρχονται στη μόδα.


(*1) αισθήματα, άνθρωποι, καταστάσεις, πράγματα που ξεθώριασαν
(*2) μπορεί και απ'τα άλλα τζιν για εκείνα τα βράδια που σκεφτόμαστε μήπως κάναμε λάθος

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

2020 in a nutshell...what else?

Image
Nutshells are very popular these days, so... My 2020 in a nutshell. I had big plans for this year. I was going to travel to Argentina, explore Tuscany and drink as much wine as my liver could handle, figure out my next career move, and - brace yourselves…take up kickboxing. LOL.   January seemed so normal, with all the usual mundane stuff;  hating myself for getting on the tube every day,  plumbing problems, rejections, pub crawls, mirror selfies, lots of eating, drinkin and delivery after drinking, a bank account crying out for help after all the unnecessary but much needed weekend spending just to “blow off steam after a hard week at work”, and whining about not having time to exercise or go out or have fun, though in hindsight I HAD. Pretty normal, duh. In February, I went back to Thessaloniki for my swearing-in ceremony for the Bar Association, closing the law chapter. I even had my own professional cards printed and handed out to 10 people. I didn’t understand it at ...
Read more

μια κούπα (μεγάλες ιστορίες αγάπης μέρος 1ο)

Γύρισε μεσάνυχτα, μα στο άδειο σπίτι μόνο η κούπα της έστεκε πάνω στο μπρούτζινο τραπεζάκι. Εκεί την είχε τοποθετήσει το πρωί, όταν φιλοξένησε μέσα της τον καφέ της. Και τις πρωϊνές ελπίδες της. Θυμήθηκε που είχε διαβάσει σε ένα σκονισμένο λεύκωμα των παιδικών της χρόνων, πως η αγαπημένη φράση της Σύνθιας που καθόταν μπροστά της με τις ξανθιές κοτσίδες, ήταν " εμείς την σκοτώνουμε την ελπίδα, στο χέρι μας χαροπαλεύει ". Της την είχε πει η γιαγιά της, σύμφωνα με τη Σύνθια, εκείνα τα βράδια που σκούπιζε τα δάκρυα της εγγονής της για αθώες ιστορίες. Καναπές και η γιαγιά της Σύνθιας. Σαν σύννεφα σκέψης πέρασαν μπροστά απ'τα μάτια της Εστέλλας, το παρελθόν 24 χρόνων, όπως το παγωμένο νερό έπεφτε με μανία στο πρόσωπό της. Για να συνέλθει. Ακούμπησε το δέρμα της και τις αναμνήσεις της στη πετσέτα. Την γαλάζια με τις χρυσαφί λεπτομέρειες στις γωνίες, που της είχε χαρίσει. Για να "εξοπλίσουνε" τη φωλιά τους. Νωχελικά βήματα σε ένα γκρί διάδρομο. Του ε...
Read more

κλάσματα δευτερολέπτου (μικρές ιστορίες αγάπης μέρος 15ο)

Image
Κακό πράγμα να θυμάσαι τους ανθρώπους απ'τη μυρωδιά. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μύριζε πάνω σου άλλα η μύτη μου θυμάται. Αρκεί. Καμιά φορά, στο δρόμο, με προσπερνάνε πρόσωπα κενά που φέρουν το άρωμα σου. Άξαφνα αποκτούν ουσία. Και μέσα στο περιθώριο του δευτερολέπτου,  πιάνω τον εαυτό μου να τους λέει "συγγνώμη μα μου θυμίζετε Εκείνον". via  lorelai
Read more