Όταν σβήνουν τα stories

Ξύπνημα, κινητό, γρήγορος έλεγχος των social media και σηκωνόμαστε από το κρεβάτι. Αυτές είναι οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος μου κάθε πρωί στο σώμα μου. Πόσο πιο γεμάτη ενέργεια θα ήταν η ημέρα μου -και πόσο πιο ανάλαφρο το ανέβα κατέβα σκάλες- αν αντί για το κινητό είχα την όρεξη να ανοίξω τα μάτια μου και να κάνω 100 squats παρά 100 scrolling downs στο instagram.

Τα social media είναι υπεύθυνα για υψηλά επίπεδα κατάθλιψης. Και δεν το λέω εγώ, το λένε  οι φίλες μου -που διαβάζουν έρευνες και κάνουν τα πάντα να φαίνονται εμπεριστατωμένα. Θα μου πεις "ανακάλυψες τον κόσμο;". Όχι χρυσή μου. Έχουμε φάει τα social media με το κουτάλι. Περάσαμε την εποχή που ακόμα και για κατούρημα να πηγαίναμε έπρεπε κάτι ξύπνιο να ανεβάσουμε στο Twitter. Την άλλη εποχή του Facebook που οι περιγραφές "ΠΟΤΆΑΑΑΑΡΕΣ" έδιναν και έπαιρναν κάτω από φωτογραφίες. Μετά βέβαια έβγαινες με αυτούς που πίνανε τις "ΠΟΤΆΑΑΑΑΡΕΣ" και αντιλαμβανόσουν οτι στην πραγματικότητα ούτε τα άτομα, ούτε οι ποτάρες ήταν αυτό που πίστευες. Πάρε τις πρώτες σου συνειδητοποιήσεις όντας φοιτητής και άρχισε να ωριμάζεις λίγο παρέα με τον κόσμο του διαδικτύου. Γιατί για τη δικιά μου γενιά μεγαλώναμε μαζί με ότι νέο έβγαινε. Ζούσαμε στην πρωτοπορία. Σε 10 χρόνια μπορεί το παιδί σου που γεννήθηκε μέσα σ'αυτά, να είναι φουλ συνειδητοποιημένο για το τι εστί εικονικό και τι πραγματικό στο κόσμο των social. Εμείς η γενιά του '90 που διαμορφωθήκαμε μαζί με τα μαραφέτια και δεν υπήρχαν σοφότεροι να μας μιλήσουνε για αυτά ή να διαβάσουμε για τις επιπτώσεις, μάθαμε τι πάει να πει διαφορά του τι δείχνω στα διαδικτιακά προφίλ μου και τι είμαι στην πραγματικότητα, ιδίοις όμμασι. Στο πετσί μας κοινώς. Καλά δεν έζησες και πόλεμο. Απτό όχι, ψηφιακό όμως ναι. 

Μετά ήρθε το Snapchat, αρχίζαμε ανεβάζαμε οτι βλακεία κάναμε. Βάζω και τον εαυτό μου γιατί πρωτοστατούσα και το ευχαριστιόμουν. Θέλει η σαχλαμάρα να κρυφτεί και το Snapchat δεν την αφήνει. Σου δινόταν η ευκαιρία να ανεβάζεις εικόνα  και βίντεο, να λες τις εξυπνάδες ή τις βλακείες σου και μετά από 24 ώρες τα πάντα να χάνονται. Άκρως βολικό. Το Facebook είχε γίνει αρκετά mainstream, το Twitter είχε χάσει την αίγλη του και το Instagram καλλιτέχνιζε. Ώσπου σου βάζει το instagram τα stories. ΒΟΟΜ ΒΟΟΜ. Αντίο snapchat γιατί μου έπιανες και πολύ χώρο στη μνήμη μετά από κάθε ενημέρωση. Έγινε το Instagram υπερόπλο. Θυμάμαι τότε που το πρωτοέφτιαξα έλεγα "δεν θα ανεβάζω τίποτα από τον εαυτό μου". ΧΑ-ΧΑ-ΧΑ. Γελάω μαζί σου δεκαεννιάχρονη ανίδεη Κατερίνα που το δήλωσες. Νομίζω μου πήρε μια βδομάδα να ανεβάσω τη φάτσα μου. Δεν καλλιεργείται ο ναρκισσισμός καλή μου, απλά φουντώνει. Ποιός δεν νιώθει καλά όταν αυξάνονται οι καρδούλες και του λένε πόσο όμορφος είναι και αρχίζουν οι κουβεντούλες με γκομενάκια από δω και τα παιχνίδια από εκεί και όλα βαίνουν καλώς. Έχεις χτίσει την εικόνα σου όπως θες. Δείχνεις τα γούστα σου, τις επιλογές σου, την γνώμη σου και απλά περιμένεις κάποιος να σου χτυπήσει το like για να σου δείξει οτι στηρίζει τη περσόνα σου. Δεν λέω οτι δεν είσαι εσύ μέσα σε όλο αυτό, αλλά σιγά σιγά ανάλογα με τη χρήση που επιλέγεις να κάνεις, ρουφάει λίγο απ'το εγώ σου. Σκέψου πόσες φορές σου έμοιαζε ένας άνθρωπος φιλικά ή ερωτικά, υπέροχος και κουλ και απολύτως συμβατός με σένα στα social media αλλά αποκτώντας επαφή μαζί του γκρεμίζονταν τα πάντα. Γιατί 9 στις 10 θα είναι online μια τσιμπημένη προς το καλύτερο εκδοχή του εαυτού του. Στη τελική αυτό δεν θέλουμε όλοι. Δείχνουμε αυτό που ιδανικά φανταζόμασταν οτι εαυτό μας θα έπρεπε να είναι και να ένιωθε. Αλλιώς θα έπρεπε να ανεβάζουμε τις μέρες που ξυπνάμε με λίγδα στο μαλλί, που έχουμε γεμίσει σπυριά, που περνάμε φρικτά στη δουλειά μας, που ένα ταξίδι μας δεν ήταν όπως το ονειρευόμασταν, που ο καφές ναι μεν ήταν instagram worthy αλλά ήταν πάνπικρος, που δεν είχε φαγητό στο σπίτι και τη βγάλαμε με μπισκότα, που κλείσαμε 12ωρο μπροστά στη τηλεόραση γιατί δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε και μύριζαν οι μασχάλες μας, που κρυώσαμε και βγάλαμε τη μέρα στη τουαλέτα, που μαλώσαμε με τους φίλους μας και τη σχέση μας, που δεν είχαμε κανέναν άνθρωπο να μας σκεφτεί, που...που...ΠΟΥ ΕΊΜΑΣΤΑΝ ΜΌΝΟΙ. Μόνοι, ολομόναχοι, χωρίς κανένα να μας καταλαβαίνει και ας είχαμε και 100 άτομα γύρω μας. 

Τα ανεβάζεις αυτά; Όχι. Ποιος θέλει να βλέπει τις καταθλιπτικές στιγμές του δημοσιευμένες και ποιος θέλει βασικά να τον βλέπουν οι άλλοι έτσι. Όλα κι όλα δυο τρεις άνθρωποι επιτρέπεται να σε δουν κουρέλι και στα κάτω σου. Που πήγαν οι χιλιάδες followers σου τώρα; Αυτοί είναι μόνο για brunch, ωραία ρούχα, πάρτυ, ταξίδια και το χαβαλέ σου (και ας κρυώνει το φαγητό σου μέχρι να το ανεβάσεις Instagram. Αν δεν πληρώνεσαι γι'αυτό γιατί απλά δεν βγάζεις μια και φάτο. Πόσο πιο λαχταριστό πιστεύεις οτι θα μου κάνεις το αβοκάντο;) Όταν λοιπόν είσαι σ'αυτές τις μέρες που τίποτα δεν αξίζει στη ζωή σου να ανέβει σε κάποιο λογαριασμό χαζεύεις τις ζωές των άλλων. -Η Κυριακή της Κατερίνας- Πως βγήκαν, τι φόρεσαν, πόσο διασκέδασαν ανεβάζοντας βιντεάκια από τα αγαπημένα σου μέρη, να τραγουδάνε τα αγαπημένα σου κομμάτια και να κάνουν οτι θα ήθελες εσύ να κάνεις και δεν μπορούσες χθες. Και αλλάζεις τα stories το ένα μετά το άλλο και τι σου μένει; Μια γκρίνια. Γιατί εγώ πέρασα το Σάββατο μου μέσα, γιατί εδώ έχει χάλια καιρό και εκεί έχει ήλιο, γιατί δεν βγήκα για Κυριακάτικη βόλτα (γιατί Κατερίνα έχει ψόφο μην λες τα ίδια), γιατί δεν θέλω και εγώ να μαγειρέψω το τέλειο φαγητό, γιατί οι άλλοι φαίνονται τόσο χαρούμενοι. Μίρλα και κακομοιριά. Μέχρι την άλλη Κυριακή που θα βγεις, θα πας να φας, θα ανεβάσεις εσύ ωραία stories και κάποιος follower σου στην Θεσσαλονίκη θα σκεφτεί "δες τι ζωάρα κάνει αυτή στο Λονδίνο", και τούμπαλιν. Εσύ παίρνεις μίρλα, παίρνεις γκρίνια, παίρνεις θλίψη και μετά την πασάρεις σε κάποιον άλλον την επόμενη φορά. Ή καλύτερα στην επόμενη δημοσίευση σου.

Δεν είσαι πια μωρό του Facebook που οι ποτάρες θα σε επηρεάσουν. Δεν θα καθήσεις να ζηλέψεις την Kardashian ή την Οικονομάκου. Θα σε πιάσει το παράπονο όταν άτομα που ξέρεις, που έχεις βγει και έχεις συναναστραφεί, που face-to-face έχεις περάσει και καμιά ωραία έξοδο μαζί τους βλέπεις να κάνουν αυτά που εσύ δεν μπορείς στη δεδομένη στιγμή και να τα πετάνε στη μούρη σου. Τότε σε τσιγκλάει, γιατί βάζεις τον εαυτό σου στο σκηνικό, σε μια κατάσταση με ανθρώπους που γνωρίζεις και έχεις μοιραστεί, σε μέρη που έχεις πάει, σε προσλαμβάνουσες σου. Ποιος νοιάστηκε αν η τάδε fashion blogger είναι στις Μαλδίβες με τον σούπερ γκόμενο της και βγάζει χιλιάρικα μέσα από το προφίλ της στο instagram. Δεν με αφορά, δεν με επηρεάζει, τα έχω ξεπεράσει αυτά. Αλλά με καίει να βλέπω φιλους μου ή απλά ανθρώπους που έχω συναναστραφεί να βγάινουν σε μέρη που έχω ζήσει ΒΡΑΔΙΕΣ, με 20 βαθμούς κελσίου και να γυρνάνε το πρωί σπίτι τους. Γιατί ακόμα και καλά να μη πέρασαν -που ποτέ δεν το ξέρεις- θα ήθελα να ήμουν εκεί. Αυτό θα διάλεγα, κανένα τροπικό νησί. Γιατί έχει στοιχεία αλήθειας μέσα στην εικονικότητα. Σου φέρνει στο μυαλό ευχάριστες στιγμές που πέρασες και στις πλασάρει. Πάρε Κατερίνα την κατάθλιψη σου για την Κυριακή, που θα κάτσεις σπίτι, θα διαβάσεις, θα δουλέψεις μετά θα λιώσεις στο Netflix και το πολύ πολύ να ανεβάσεις τα πόδια σου στα stories σου, γιατί μόλις τα ξύρισες και πρέπει κάπου να τα δείξεις. Και να λες και ευχαριστώ που μπορείς να τα κάνεις αυτά. Αχάριστη -Κλείνει η Κυριακή της Κατερίνας-.

Φυσικά υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα που οι περισσότεροι βιώνουμε με πρακτικές συνέπειες αλλά μη νομίζεις οτι επειδή μπορείς να κλείσεις ένα λογαριασμό δεν υπάρχει από πίσω ένα ολόκληρο κοινωνικό και ψυχολογικό. Βρε, άδικα νομίζεις κάθονται και κάνουν έρευνες; Σαλτάρει ο κόσμος.

Εσύ πλέον μπορείς να ζήσεις χωρίς να χαζέψεις λίγο σε κάποιο account σου; Πριν κοιμηθείς, μόλις ξυπνήσεις, όσο βαριέσαι ή απλά μετακινείσαι με κάποιο μέσο. Δεν μπορείς. Νομίζεις πως μπορείς αλλά υπάρχεις ΚΑΙ μέσα από αυτά. Ακόμα και αν δεν ποστάρεις πάλι χαζεύεις. Είναι λοιπόν ένα κοινωνικό φαινόμενο. Όπως ο θάνατος και η αρρώστια σε απασχολούν, όπως και το αν η κεραμική μασιά δεν χαλάει τη τρίχα ή το σιλάκ τα νύχια. Κάπου ανάμεσα είναι και τα social media. Και όσο αφήνεις κάτι να σε επηρεάζει, τόσο για σένα σοβαρεύει, όσο ανούσιο ή αντιστρόφως σημαντικό φαίνεται σε κάποιον άλλον. 

-"Γιατί μωρή τα γράφεις όλα αυτά τότε;" 
-Γιατί δεν θέλω να κλείσω κανέναν λογαριασμό, θέλω να τρώω στα μούτρα ότι σημαίνει social media και μου κάνει καλό στη ζωή μου αλλά να γλιτώνω τις αρνητικές σκέψεις που καταλήγουν στο "δεν μ'αρέσει η ζωή μου, περνάω φρικτά". Κανείς ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του εξ'ολοκλήρου, πάντα θα σε ξινίζει κάτι και πάντα θα γκρινιάζεις που δεν έχεις. Ναι αλλά έχεις κάτι άλλο. Μετά θα το καταλάβεις και θα πεις ναι ναι ας μη γκρινιάζω.

Κανείς δεν λέει πως οτι ανεβάζει κάποιος στα social media είναι ψεύτικο, οτι δεν περνάει καλά ή δεν πρέπει να μοιράζεται τη χαρά του, αλίμονο. Το πρόβλημα δεν ξεκινάει οταν μοιράζεσαι, αλλά όταν νιώθεις οτι δεν έχεις τίποτα να μοιραστείς, τίποτα να "ταίσεις το αδηφάγο διαδίκτυο". Έτσι την επόμενη Κυριακή αν δεν πάω σε κανένα κουλ brunchάδικο στο Λονδίνο, να νιώσω και καλά οτι ζω και να σας το τρίβω -άθελα μου- στη μούρη για το πόσο υπέροχα περνάω, πρέπει να έχω κάτι να διαβάσω για να συνέλθω από τις Σαββατιάτικες βραδινές εξόδους σας, γιατί να πρήζω πάλι τις φίλες μου δεν λέει. Λέει; Όχι.