χωροχρόνος [φόρος τιμής]

Πλέον δεν σε αναζητώ. Σε χαιρέτησα εκείνη την Παρασκευή. Θυμήσου γαμώτο. Προσπάθησα να την κάνω να διαρκέσει όσο περισσότερο γινόταν. Θυμήσου γαμώτο. Σταμάτησα το χρόνο. Ήθελα να μας παγώσω. Θυμήσου γαμώτο. Κάθε φορά που με συναντούσες δεν καταλάβαινες ο,τι κυλούσε η ώρα. Θυμήσου γαμώτο. Τρίωρα, τετράωρα μαζί. Μας απορροφούσαμε. Θυμήσου γαμώτο. Τα δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής ανάμεσα στα λόγια. Έμοιαζαν λες και οι δυο θέλαμε να εξομολογηθούμε.

Η τελευταία φορά μαζί σου ήξερα πως είναι η τελευταία. Ήξερα πως θα ανακαλούσα τις κινήσεις σου, το βλέμμα σου, τα λόγια σου με κάθε μου σκέψη. Δεν σκόπευα να σε αποχαιρετήσω με ένα απλό "τα λέμε" εκείνο το απόγευμα. Είχα υπολογίσει να σου πω με έναν κάπως πιο πεζό τρόπο, ο,τι αναπνέω εντονότερα κοντά σου. Και κάπνιζα κάπνιζα, όσο μιλούσες κάπνιζα και ταυτόχρονα δούλευα τα λόγια μου. Αλλά πάντα στέκονταν στο στόμα μου και δάγκωνα τα χείλη άτσαλα. Μονάχα τότε αισθάνθηκα ο,τι όντως κάτι θα μετάνιωνα ειλικρινά. Και ενώ ήξερα, το ήξερα πως δεν θα είχα ξανά παρόμοια ευκαιρία, εγώ δίσταζα και παραπλανούσα τον εαυτό μου πως θα υπάρξει κι άλλο χρόνος, κάποτε. Μα έφυγες και μένω πίσω να περιμένω μια κίνηση σου. Ηλεκτρονική. 

Πόσο χαζή, εγκλωβίστηκα στο χρόνο γιατί φοβήθηκα να του δώσω συναίσθημα. Γιατί φοβήθηκα να καταστρέψω με την απόρριψη σου την τελευταία μας φορά. Την ανάμνηση σου. Εγώ ήμουν η δειλή τελικά. Μπορεί να ήθελες μπορεί και όχι. Δεν θα το μάθω ποτέ. Εγώ όμως όφειλα να μιλήσω. Για μένα. Δεν το έκανα. Σε κάθε χτύπο του ρολογιού, μου ζητώ συγγνώμη.

-Απορώ πως τους αρέσει να κοιτάζουν το φεγγάρι και γι'αυτό να νιώθουν ρομαντικοί.
-Σε θέλω.

Ας ήταν έτσι. Έστω αδέξια. Θα το έκρινε ο χρόνος. Θα το γιάτρευε αν με πονούσε. Αλλά δεν έχει τη δύναμη να διορθώνει λάθη που δεν έγιναν. Και εγώ καίγομαι στο χάος του, γιατί δεν μπορώ να γνωρίζω αν η αντίδρασή σου θα ήταν πληγή ή ευτυχία.