Για όλους αυτούς τους τυπάδες

{Στεναχωριέμαι που γράφω τόσο σπάνια αλλά είναι κάποιες μέρες που το μυαλό κινεί το χέρι γιατί ο κουβάς με όσα χωνεύεις ξεχειλίζει. Θες απλά να βγάλεις τις σκέψεις σου κάπου, όπου και να είναι αυτό και όποιος και αν είναι ο αποδέκτης. Πφφφ είναι το μόνο που σκέφτομαι και κατα βάθος παρακαλώ να έχω περισσότερο χρόνο και όρεξη να γράφω για όσα με κάνουν να αναστενάζω πφφφ.}

Έχει χυθεί άπειρο μελάνι αλλά αυτό δεν αλλάζει εύκολα τον κόσμο. Δεν ξέρω πόσα κείμενα έχω διαβάσει, πόσες τοποθετήσεις και απόψεις, αν χωράνε απόψεις όταν δεν υπάρχει βίωμα και γνώση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Αναφέρομαι στο γυναικείο φόβο, το φόβο που θα νιώσεις σε διάφορες φάσεις της ζωή σου είτε γυρίζεις μόνη σου στο σπίτι ή απλά όταν κυκλοφορείς στο δρόμο. Αυτό το συναίσθημα που δεν αναγνωρίζει κανένα άλλο χαρακτηριστικό σου πέρα από το φύλο σου. 

Με αφορμή την ανάρτηση μιας κοπέλας για το περιστατικό στη Νέα Σμύρνη, σκέφτομαι πόσο τυχερή και ετοιμοπόλεμη ήταν η συγκεκριμένη (νούμερο ένα κανόνας: κλειδιά στο χέρι) που απέφυγε αυτό που ολοφάνερα θα γινόταν δηλαδή να την βιάσει αυτός ο τυπάς. Και ακόμα και να μην είχε αυτή την έκβαση όλες ξέρουμε πως ό,τι και να γινόταν η σκέψη και μόνο σε ακολουθεί.  

Και μετά σκέφτηκα τη Sarah Everard στο Λονδίνο που πρόσφατα δολοφονήθηκε ενώ γυρνούσε στο σπίτι της γιατί κάποιος άλλος τυπάς θεώρησε πως βρήκε το εύκολο θύμα του, την άρπαξε και της στέρησε τη ζωή οριστικά. 

Και σε πόσες άλλες κοπέλες σαν αυτή στη Νέα Σμύρνη και τη Sarah Everard βλέπουμε τους εαυτούς μας και όλες τις φορές που η κατάσταση που βρεθήκαμε δεν εξελίχθηκε σε κάτι χειρότερο. 

Όταν άρχισα να χρησιμοποιώ μόνη τα λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι τη μαμά μου να μου κάνει την ίδια συζήτηση ξανά και ξανά για αυτούς τους τυπάδες που σου "κολλάνε" από πίσω, και δήθεν πέφτουν πάνω σου με ένα φρενάρισμα αλλά τρίβονται και λίγο (φαντάζομαι λόγω βαρύτητας!). Και θυμάμαι τις φορές που έχω δει μπροστά μου να συμβαίνει αυτό στη μαμά μου και τις φορές που έχει συμβεί σε μένα και στις φίλες μου και έχω αντιδράσει με όλους τους πιθανούς τρόπους: να αλλάξω θέση, να πάω στον οδηγό, να βρίσω, να φωνάξω, να κάνω τη χαζή, να κατέβω στην επόμενη στάση και να τρέμω, να νιώσω ντροπή που δεν είπα τίποτα. Και θυμάμαι ή μάλλον μου θύμισε η κολλητή μου τη φορά που πήρα την αστυνομία για έναν τυπά που κυκλοφορούσε πάνω κάτω στο δρόμο έξω από το πανεπιστήμιο του ΑΠΘ, πλησίαζε γυναίκες, την πετούσε έξω και αυνανιζόταν και τις ακολουθούσε μέχρι να βρει την επόμενη. Τότε λοιπόν που μου συνέβη και πήρα την αστυνομία η απάντηση που πήρα ήταν "Εντάξει μπορεί να την έβγαλε έξω να αεριστεί". Είναι και αυτός ένας άλλος τυπάς. Ξέρεις δεν είναι απαραίτητα αυτός που θα σε πάρει από πίσω ή θα προσπαθήσει να σε βιάσει στο σκοτάδι αλλά είναι ο άλλος τυπάς που δεν θα σεβαστεί το "όχι", θα σε υποτιμήσει, θα σε πει πουτάνα, οτι ήθελες και τα έπαθες και οτι "κάτι έκανες και εσύ και τον προκάλεσες". 

Πολλοί τυπάδες δεν έχουν μαζευτεί εκεί έξω;

Και επειδή υπάρχουν πολλοί, δυστυχώς σκέφτομαι δεύτερη φορά το πόσο κοντή θα είναι η φούστα μου όταν πρέπει να γυρίσω μόνη γιατί βαθιά μέσα μου φοβάμαι πως θα τραβήξω το λάθος βλέμμα κάποιου. Αυτό είναι το λάθος. Και κερατάς και γδαρμένος.

Για μας και για όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια του τώρα, του χθες, και του αύριο που θα αναγκαστούν να κάνουν ή να νιώσουν ένα από τα παρακάτω πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλους τους τυπάδες εκεί έξω, τους εν δυνάμει και τους εν δράσει. 

• Πήρα ταξί γιατί φοβήθηκα να περπατήσω.

• Ζήτησα από τον ταξιτζή να με περιμένει να μπω στη πολυκατοικία.

• Φοβήθηκα τον ταξιτζή που με γύρισε και άφησα να εννοηθεί οτι κάποιος με περιμένει να γυρίσω.

• Μιλούσα με κάποιον ή έκανα οτι μιλάω στο τηλέφωνο ενώ περπατούσα ή χρησιμοποιούσα μέσο μεταφοράς. 

• Έβγαλα τα ακουστικά μου γιατί ήμουν μόνη σε σκοτεινό περιβάλλον. 

• Έχω τα κλειδιά έτοιμα πριν φτάσω στην είσοδο της πολυκατοικίας. 

• Κοίταξα πίσω ενώ περπατούσα για να βεβαιωθώ οτι δεν υπάρχει κάποιος που φαίνεται περίεργος γύρω μου. 

• Και μετά σκέφτηκα πως όλοι οι περίεργοι δεν φαίνονται περίεργοι.

• Έστειλα μήνυμα πως έφτασα στους γονείς μου ή σε κάποιο φιλικό πρόσωπο.

• Άλλαξα τα ρούχα μου πριν βγω έξω επειδή θα γύριζα μόνη. Πιο ίσια παπούτσια, πιο καλυμμένα ρούχα, πιο "διακριτική" και φυσικά πιο καταπιεσμένη.

• Ζήτησα από κάποιον να με γυρίσει σπίτι ή να με πάει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο.

• Ζήτησα από κάποιον άγνωστο που φαινόταν φυσιολογικός να περπατήσει κοντά μου για να αποφύγω κάποιον που με ακολουθούσε.

• Έπρεπε να εξαρτηθώ σε κάποιον άντρα για να νιώσω ασφαλής. 

{Δεν θέλω να εξαρτιέμαι από κανέναν. Θέλω να φοβάμαι ό,τι φοβάται και ο κάθε τυπάς. Τίποτα.}