σεντόνια
κάθε που ξεθώριαζε
ένα pixel της ψυχής σου
έψαχνες να βρεις
που κρύφτηκε η ποίηση
και όλα γίναν μάταια.
την ξέχασες κάτω απ'τα σεντόνια
έλα να με ζεστάνεις
κρύωσα και εγώ.
τόσο όσο
πούλησες το μυαλό σου και αγόρασες το δικό μου σε δευτερόλεπτα, μα απ'τη σιγουριά σου με χρέωσες σε δόσεις γι'αυτό μη ρωτήσεις "πόσο καιρό ακόμα;" τόσο όσο για να ξεχρεώσεις τα τσιγάρα που φέρανε το σάλιο σου
Comments
Post a Comment