το μουλτιμπλέντερ

Απ'τη παραλία γυρνούσα. Φεγγάρι είχε. Με αυτό το κίτρινο χρώμα. Της τελειωμένης λάμπας. Το κιτσέ. Με κουτσουρεμένο σύκο έμοιαζε. Ο ταξιτζής άκουγε τα ποδοσφαιρικά του.

Σκισμένο Χαρτί, δεν ερωτήθηκες ποτέ πόσο πονάς. χωρίζεσαι απ'το άλλο σου μισό αλλά σιωπαίνεις, ελπίζεις καρτερικά σα να ξέρεις πως σε κάποια άλλη ζωή θα βρεθείτε. μια μέρα χτυπούσε η εμμονή την πόρτα και ψιθύριζε το όνομα του. το σχημάτισε λάθος. έβαλε μέσα της το +αίσθημα. το δικό του όνομα παρέχει μόνο -αίσθημα. ένιωσα σκισμένο χαρτί. εσύ δηλαδή. με πότισε μαυρίλα. δηλητηριασμένα βλέμματα στο μυαλό. μέχρι τα λαγούμια της ψυχής μου έφτασε η πίσσα. το βλέπεις το τσιγάρο στο τασάκι   τον ρώτησα.  σε κάπνισε. ποιος σου είπε οτι δεν καπνίζεις ανθρώπους; τότε το χαρτί πως το ρούφηξαν τα χείλη; ρώτα για να μάθεις τον τρόπο που σε αγάπησα. κάλπικα πίστεψα. αφού και εσύ το βασανίζεις το χαρτί. στον άνθρωπο θα σταματούσες; μα τυφλώθηκα απ'το καπνό μου. και έπαψα να νιώθω. ε ρ ω τ α ς ; -άτονος- ίδιοι. καήκαμε. σαν αποτσίγαρα.

Περίμενα να μοιραστούμε τις ψάθες μας φέτος.  Μήνες το σχεδίαζα.  Καλά μη φανταστείς ήσυχα πράγματα.  Καρπούζι, φιλιά, κεράσια, βατραχοπέδιλα, πατημασιές στην άμμο. Τον παλιατζή στις 10 το πρωί να μας ξυπνάει. Ιδρωμένους σε δανεικά ράντζα. Την αφορμή για το αντηλιακό, γιαούρτι για το κάψιμο, εβιάν στα μούτρα, πρόχειρες πίτσες σε τουριστικά εστιατόρια, ηλεκτρική μυγοσκοτώστρα. Να σου μιλάω για διηγήματα, να μου μαθαίνεις  τη μουσική σου. Να φοβάμαι  να ανοίξω τα μάτια στο νερό, να φοβάσαι να βγάλεις το μαγιό σου. Μπόρες απρόβλεπτες, λασπωμένα φλιπφλόπς, χορός στα νερά. Νύχτες με κεριά ή χωρίς. Όζες στα νύχια σου, μισοξυρισμένο το πόδι σου, λαδωμένα χέρια γιατί κάπου πρέπει να δοκιμάζω τα καλλυντικά μου. Αουτάν, τσιρίδες για τις ακρίδες, σφιχτές αγκαλιές. Να μ'ακούς να τραγουδάω να κλείνεις τα αυτιά σου, να πέφτω απ'το ποδήλατο, χρήματα να μην υπάρχουν, βενζίνη τέλος, ωτοστόπ σε περαστικούς. Την Δευτέρα την αγάπη μας βραστή. Την Τρίτη ψητή. Την Τετάρτη στα ...

κατηγορείσαι για παρακράτηση ευκαιριών τρίτων, δεύτερων, πρώτων. στημένο στον τοίχο και σε πυροβολούν γνωστοί της και άγνωστοι της. ζητάνε πίσω τα δανεικά της αισθήματα και τα άλλα με το συν. είπες πως λέμε μόνο τη μεριά της. υποθέτω τουλάχιστον. με τον πόνο συμβαδίζουμε όχι με την αναισθησία κύριε εδώ ψυχές πονάνε και εσείς γελάτε κύριε παίζεται σαν να είμαστε τα ζάρια σας κύριε φαντάσου όμως να κλείσει εκείνη απότομα το τάβλι. από δάχτυλα μέχρι καρδιά μπορεί να σου πιάσει.

Είναι αυτές οι μουσικές που βαραίνουν τα μυαλά μας. Κάτι κύτταρα στιβαγμένα στο χωροχρόνο. Με όψεις απειλητικές μα γνώριμες. Οι βλεφαρίδες κλείνουν τόσο όσο θες να ξεχάσεις. Ανάβεις το τσιγάρο σου αλλά χωρίς την φωτιά θα στεκόσουν ανήμπορος. Εξαρτημένα όντα. Είναι αυτές οι μουσικές που στίχους δεν δέχτηκαν. Σιωπές τις βάφτισαν με λάδι και ξύδι. Παρακαλούν για μια κουβέντα. Αυθόρμητα απαιτούν. Μέσα σε τέσσερις τοίχους μείναν τα  αποκαΐδια τους. Σάπισαν όπως σαπίζουμε. Αδικιολόγητα. Είναι αυτές οι μουσικές που ξεχυλίζουν δάκρυα. Δεν σου επιτρέπεται να τα δεις. Κοίτα στον καθρέφτη και ίσως. Ένα πρόσωπο θα είναι στη γωνία δεξιά ίσως. Αυτό το πρόσωπο ίσως. Ίσως να ήθελε να είναι ο αναπτήρας σου. Είναι αυτές οι μουσικές σου. Τουλάχιστον σε έχω στα αυτιά μου. Για όσο αντέχει η αυτοαποκαλούμενη καρδιά μας.

" τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω" παραφρασμένη απάντηση σε ένα γνώριμο στίχο θα'ρθω την ώρα που μεθάει το μυαλό με ενα μπουκάλι για σκέψεις συλλεκτικό το ποτό κάτσε μονάχος στη γωνία που απέμεινε κουρνιασμένο συναίσθημα που ίδρωσε και ξέφτισε τρίπλαρες, τον εαυτό σου τον ίδιο καμιά ευκαιρία για όσους αναμένουν στον ήλιο κοιτώ τα μάτια σου μα δε σε βλέπω γιατί ποτέ μου δεν σε είχα και  ποτέ μου δεν θα σε χω άγνωστος μέσα σε γνωστούς ρομαντικοί δίχως ταυτότητα σε σκοτεινούς διαδρόμους μια μέρα μονάχα και θα έφτανε σα τσιγάρο σβησμένο να πιω τα χνάρια που άφηνες σαν σάλευε ο καπνός σε ένα δωμάτιο θολό σιώπα.

Μέσα στο μονόγραμμα του Ελύτη μπλεχτήκαμε, κορμιά ανέραστα και φοβισμένα -Σ'αγαπώ μ'ακούς- της είπε Ποιος αγαπάει και ποιος ακούει σε μας δεν ξέρω Γυναίκες απ'αυτές που σε διαβάζουν Μαύρος ο πάτος και η καρδιά μου στη μέση, δεξιά εσύ και αριστερά τα δάκρυα "θα ταλαιπωρηθείς" είπε Υπερφυσικά υπάρχεις ανάμεσα στη ποίηση και στη μαντική και οι τέσσερις τοίχοι μούλιασαν απ'τα κοινά λόγια αξίζει αυτός ο θάνατος; σαν το μπουμπούκι πριν το ξημέρωμα του άσε με να ανθίσω μοναχή ή γίνε ο κηπουρός μου μη με τσαλαπατήσεις, πονώ μονόγραμμα μου. via kapa44

Φαιά ουσία, θρυμματισμένη στέκεσαι. Λόγια εγκλωβισμένα σ'ένα στόμα, αναστάτωσης και εσύ κλειστά αυτιά και μάτια τυφλά. Πύργος από τραπουλόχαρτα μοιάζουμε. Ακουμπώ το τελευταίο φύλλο, καταρρέει και εσύ ανήμπορος και θέληση κρυφή. Πάλεψα. Αμύνθηκες. Δυο ρηματικές μονάδες. Εγώ. Εσύ. Κατ'αντιστοιχία. Δύσκολα περνάει απόψε το φεγγάρι, μου υποσχέθηκε να σου αφήσει ένα φιλί της έγνοιας και εσύ ανατριχίλα δεν θα νιώσεις. Δύσκολα θα περάσει απόψε και η κίτρινη μάζα, δεν σου ταιριάζει το φως δίχως πάθος και εσύ θα μείνεις να αγγίζεις τον εαυτό σου. απόψε η παρουσία μου είναι στον αέρα ή δίπλα σου ανάλογα με το πόσο θα χρειαστεί να καταλάβεις. -κυλά ο χρόνος βρες με τελειώνει η επιμονή- via  kapa44

Παραμιλούσα ξύπνια μου είπαν χθες το βράδυ. Ανάμεσα σε δωρεάν υγρά φώναζα το όνομα σου. Ήλπιζα οτι θα άκουγες από 'κει ψηλά. Παραμιλούσα ξύπνια μου είπαν χθες το βράδυ. Κοιτούσα στις γωνίες μήπως σε βρω. Εσύ σε ξέφωτα ξένα είχες αράξει. Παραμιλούσα ξύπνια μου είπαν χθες το βράδυ. Το ξέρω. Γιατί φυσούσε δυνατά και νόμιζα πως σε μύρισα κοντά μου. Παραμιλούσα ξύπνια μου είπαν χθες το βράδυ. Μα ξύπνησα. Άτιμα υγρά. via  kapa44

Κακό πράγμα να θυμάσαι τους ανθρώπους απ'τη μυρωδιά. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μύριζε πάνω σου άλλα η μύτη μου θυμάται. Αρκεί. Καμιά φορά, στο δρόμο, με προσπερνάνε πρόσωπα κενά που φέρουν το άρωμα σου. Άξαφνα αποκτούν ουσία. Και μέσα στο περιθώριο του δευτερολέπτου,  πιάνω τον εαυτό μου να τους λέει "συγγνώμη μα μου θυμίζετε Εκείνον". via  lorelai

μπλεχτήκαμε στο κουτί και χάσαμε το νήμα ναυαγισμένοι σε λάθος κρεβάτια πάλι για ευκαιρίες λέμε μιλάς μιλώ εσύ για άλλες εγώ για σένα κλείνεις το φως δεν κοιμάσαι μα δεν με σκέφτεσαι η σκέψη θέλει ύπαρξη τυχερές ψυχές αυτές που νοικιάζουν στα όνειρα σου πόσο πουλάς; αγοράζω χωρίς παζάρια ο νερούδα στα 100 σονέτα είπε κάτι "una por una caen al silencio las cosas" που θα πει "πέφτουν στη σιωπή τα πράγματα ένα ένα" και αν πέσουν στη σιωπή λένε πως ξεχνιούνται πρόσθεση αδέξια αν σε ξεχάσω, ξεχνώ τον εαυτό μου μην υψώσεις τοίχο απόψε μια αποκρυπτογράφηση είμαστε οι δυο μας. via  crazycowthoughts

- Σαν να είχα διαβάσει το τέλος απ'την αρχή του. Απλά πίστευα οτι δεν θα σε ξανασυναντούσα, πως θα ξεχνιόσουνα παρέα με τα χρόνια. Πληγώθηκα πριν καν να αρχίσει η δική μας ιστορία. Και δεν άρχισε ποτέ τελικά. Την προδίκασες σκέφτηκα. Ξέρεις κάτι [Έρωτα μου], γυρνάω το χρόνο πίσω και ψάχνω τι έκανα λάθος. Τι θα μπορούσα να αλλάξω για να έπαιρναν διαφορετική τροπή τα πράγματα. Δεν είμαι απ'τους ανθρώπους που δεν μετανιώνουν. Μετανιώνω που δεν είμαι σίγουρη αν έκανα οτι περνούσε από το χέρι μου για να σε δω πλάϊ μου. Έκλεισε τη πρόταση της, ρουφώντας βαθιά τον καπνό. Και όπως σφράγιζε τα μάτια της, άφηνε τον καπνό να φύγει από μέσα της σαν να ξερίζωνε ο,τι ζούσε σ'αυτή. Δεν τόλμησε να τον κοιτάξει κατάματα. Τόση ώρα το έκανε εξάλλου. Επέτρεπε στο βλέμμα της να μένει καρφωμένο στα γυάλινα μπουκάλια που στέκονταν ηρωικά πίσω στο μπαρ. Τους παρακολουθούσαν τόση ώρα. Γιατρικά του πόνου τα λένε χαιδευτικά. - Ένα διπλό ουίσκι με πάγο , είπε στο σερβιτόρο και ξαναέβ...

Ο ανέραστος άνδρας κοιμάται τέτοια ώρα και μόλις ξυπνήσει θα πρέπει να του μάθω να αγαπά. via me

Να μάθεις, να ανέχεσαι την τύχη σου. Και τις δυο της όψεις. Και εκείνη αυτό προσπαθούσε να πετύχει. Κανείς δεν της είπε πως ήταν εύκολο. Η χαρά και η λύπη είναι επακόλουθα αυτονόητα. Μέτρο όμως πρέπει και εδώ να υπάρχει. Επικαλούμαι Αριστοτέλη. Ας μου επιτραπεί να πω πως η μαγική λέξη είναι η αποδοχή. Δεκτόν λοιπόν. Ιστορίες να διηγηθώ υπάρχουν. Διδάγματα δεν υπόσχομαι πως προκύπτουν. Κάτω απ'τα χρυσά λαμπιόνια, ένα σώμα σε μαύρο φόρεμα περίμενε. Ούτε το ίδιο δεν ήξερε σε τι στήριζε την προσμονή του. Κάπνιζε, έπινε. "Φέρε μου άλλο ένα". Λόγια στα λόγια, σκιώδη φρύδια, συνοφρυωμένα βλέμματα, γέλια αμηχανίας στη παρέα. Και αυτοί οι δείκτες ενάντια της. Αν έσβηνε η μουσική θα άκουγε το τικ τακ. Καρδιά, ρολόγια, με χολυγουντιανό συγχρονισμό. Ξεφυσά και ξεφυσά, τα χέρια της ιδρωμένα. Παπαριάζουν τα χαρτάκια της μόλις τα ακουμπήσει στα δάχτυλά της. Συνομοτεί το γύρω της. Προσπερνούν πρόσωπα μονάχα για να προσπεράσουν. Αυτή το ένα έψαχνε. Δεν εμφανίστηκε. Πληγώθη...

Πέρασε και η πανσέληνος και ξεχάσαμε να βγούμε στην ταράτσα. Θα τιμωρηθούμε. Να υπομείνουμε το ρομαντισμό των υπολοίπων. Γκρουσούζηδες. Εμάς η ταράτσα είναι ανοιχτή. Δεν χρειάζονται κλειδιά για να ανοίξει. Αλλά έχει αυτά τα τεράστια διαφημιστικά επάνω. Χάσαμε τη θέα. Βέβαια μπορεί να τα βγάλανε. Έχω καιρό να κοιτάξω προς τα επάνω. Χθες είχε πανσέληνο. Εγώ την γιόρτασα μια μέρα νωρίτερα. Προχθές. Παραπροχθές πλέον. Μπέρδεψα τις μέρες. Κάποτε τις φοβόμουν τις πανσελήνους. Νόμιζα θα εμφανιστεί η τύπισσα με το λευκό σεντονοφόρεμα της και ένα κουνέλι παραμάσχαλα και θα με αρπάξει. Ακόμα τις φοβάμαι τις πανσελήνους. Πιο πολύ γιατί δεν καταλαβαίνω τι μας ενθουσιάζει. Εύκολα ενθουσιαζόμαστε και εδώ. Έχετε δει τον Αύγουστο πόσο καθαρά φαίνεται η Αφροδίτη; Κόκκινη. Κανείς δεν την προσέχει. Είναι μικρή γι'αυτό. Όχι ασημένια κιτς δισκόμπαλα. Δεν ξέρω πως θα καταλήξω αλλά έχω πονοκέφαλο και νομίζω οτι η Άση είπε πως έχω διπλή έκλειψη στο ζώδιο και πολύ ταλαιπώρια, και εγώ ποτε δεν ...

Νύχτα ήταν και μόνο αχνοφαίνονταν τα σύννεφα. Κατέντησες γελοίος και ντράπηκε και το φεγγάρι για χάρη σου. Μικτές μουσικές ακούγονταν. Βαβούρα του κόσμου. Βαρούρα στο ίδιο το κεφάλι. Κρασί. Λευκό. Γιατί το κόκκινο θυμίζει εσένα. Ξέρεις, τον ουρανό έβλεπα στο μέρος που καθόμουν. Και φύσηξα το καπνό προς τα επάνω. Μπας και σου έρθει η ανάσα που δεν ήθελες στο στόμα σου. Ειρωνικό. Ποτέ σου δεν την δοκίμασες. Μέσα σε εκείνο το καπνό, ρημάδι το τσιγάρο, σ'αγάπησα και ύστερα σε σκότωσα. Στο τέλος γέλασα. Γελάς όταν σε ταπεινώνουν. Μονόδρομος. Αλλιώς η τρέλα. Εμμονικά σε ξέχασα. Εμμονικά σε ήθελα. Κάποτε. Τώρα μείνε να βρεις την άκρη. Εσύ με την ερώτηση. Εγώ με την απόρριψη. Δεν ξέρω πως αλλιώς να (σ)τα πω. via  kapa44