το μουλτιμπλέντερ

Ειδωθήκανε, ερωτευτήκανε, χωρίσανε. Τώρα κλαίνε. Και τι κατάλαβαν; via  kapa44

via  here Μη πιστέψεις σε ανθισμένες αμυγδαλιές και ήρεμες θάλασσες. Η άνοιξη σπάει το κατεστημένο του mainstream και παρουσιάζεται υπό τη μορφή λουλουδάτων κλαρωτών φουστανιών των νεαρών κορασίδων της πόλης και εκδηλώσεων αγάπης στη μέση των πεζοδρομίων. Χάθηκαν οι εποχές που τρέχαμε στα λαγκάδια να πιάσουμε χώμα. Να φτιάξουμε στεφάνια -εδώ κάπου το χάνω λόγω πρωτομαγιάς-. Να έρθουμε κοντά στη φύση. Να ομολογήσουμε στο τέλος της ημέρας "αλληλούια άνοιξη". Πολλά τα "να", μα τίποτα δεν κάνουμε. Χρόνος για λαγκάδια δεν υπάρχει, αλλά και να υπήρχε ποιός θα τον αφιέρωνε πια σ'αυτά; Στους δρόμους κυκλοφορούν καυτά σόρτς και αβυσσαλέα ντεκολτέ, που κάνουν το χορτάρι να μοιάζει αδιάφορο. Ανάξιο. Και κάπως έτσι επαφιόμαστε, σε μια μεσημεριάτικη βόλτας μας στη πόλη, που τυχαίνει να συνοδεύεται με ηλιόλουστο καιρό, ψελλίζοντας και ένα "αχ άνοιξη". Αφού έχουμε δει τη κοπέλα όμως. Πόσο ξενέρωτοι καταλήξαμε να είμαστε τέλος πάντων. Χάθηκαν οι επο...

Βγήκαμε. Έφερες και άλλο σώμα. Ήσουν τόσο ενδιαφέρων. Σε κοιτούσα κατάματα θυμάσαι. Όλη την ώρα. Κάποια στιγμή το "άλλο" έφυγε. Μείναμε οι δύο μας. Για μια ώρα. Σε κοιτούσα κατάματα. Φύγαμε από το μαγαζί. Μου είπες πως θα μου έλεγες αν κανόνιζες. Δεν με πήρες ποτέ. Μου έστειλες κανά δυο φορές. Σου έστειλα κανά δυο φορές εγώ. Και μετά σιωπή. Θυμάσαι όταν φεύγαμε από το μαγαζί που σου είπα "μην ξεχάσεις τα τσιγάρα σου" Ήταν ένα κίτρινο πακέτο. Νομίζω πως τότε σε ερωτεύτηκα. via  kapa44